Waka Waka He He; It's Time for Africa!!

Heeey allemaal!

Nou, eindelijk hebben we tijd gevonden om deze site op te zetten en al onze avonturen op te schrijven! Zoals alles in Afrika tijd kost, duurde het wat langer dan gepland, maar dan trakteren we jullie gewoon op een extra lang verhaal (zoals vanouds he!)!

We zijn al wat gesettled hier in Vanderbijlpark, maar moeten nog steeds wennen aan het feit dat alles hier zo langzaam gaat! Dat je hier uren of dagen moet wachten tot er eens wat gebeurt, was ik eigenlijk een beetje vergeten, maar dat komt nu allemaal weer terug (weet je nog Inge, hoe vaak en hoe lang we op van alles hebben moeten wachten? Oef!). Als ze zeggen dat ze je morgen terug bellen, weet je dat je er zelf achteraan moet gaan, en als ze zeggen dat het volgende week klaar is, weten we inmiddels ook dat het weken gaat duren! Maar ach, we raken vanzelf gewend aan dat relaxte ritme hier!

We hebben inmiddels een auto kunnen kopen, dat was een grote stap vooruit! De (tweedehands) auto’s hier zijn vergeleken met Nederland echt heel duur, waarschijnlijk omdat iedereen hier een auto nodig heeft. Je gaat niet even lopend boodschappen doen en je pakt al helemaal niet de fiets om naar de stad te gaan…alles gaat hier met de auto.
We hebben de auto gekocht op een veiling in Johannesburg, dat was lachen! Je hebt een uur de tijd om rond te lopen en de auto’s te bekijken (maar je kan er geen testrit in maken), daarna begint de veiling en komen er om beurten 80 auto’s langs om geveild te worden. De hoogste bieder krijgt de auto, en omdat er zoveel auto’s geveild worden, gaan auto’s echt voor een heel mooi prijsje weg! Zo zijn wij de trotse bezitter van een hemelsblauwe Fiat Palio, echt een mooie, fijne en veilige wagen (met centrale deurvergrendeling en zo, geen overbodige luxe hier!). Mijn company car staat helaas nog steeds bij de garage, gelukkig wonen we dicht bij kantoor en kan ik met een collega meerijden als we naar Johanesburg gaan. Mijn laptop en telefoon zijn inmiddels wel op kantoor gearriveerd dus kan ik al goed vooruit!

Het werk is leuk en heel interessant. Ikhwezi (wat vrij vertaald ‘ster aan de hemel’ betekent) Personnel and Project levert human resources en verhuurt constructie werktuigen in de constructie sector (civiele, mechanische, chemische en elektrische engineering, staalbewerking en mijnbouw). Ik krijg eerst drie maanden een training, zodat ik het bedrijf en de business leer kennen, daarna is het de bedoeling dat ik meer zelfstandig contracten aan ga met bouwbedrijven en zelf mensen ga plaatsen. Mijn baas heeft heel veel vertrouwen in me en ik krijg veel verantwoordelijkheid.
Het gaat er hier wel heel anders aan toe dan in Nederland! Zo komen er elke dag mensen naar kantoor om een baan te vragen en ik heb de fout gemaakt om sommigen van hen mijn mobiele nummer te geven…zo werd ik vorige week om 05.00 uur ‘s ochtends gebeld of ik werk voor hem had!
Twee weken terug konden we zo’n tien mensen plaatsen bij een groot elektrical en instrumentation bedrijf, B&W. De interviewrondes begonnen om 06.00 uur (dus ik moest om 04.00 uur opstaan!) en er kwamen zoveel mensen op af, dat ik buiten uit moest zoeken wie de juiste kwalificaties hadden (want er komen ook mensen op af die een heel andere achtergrond hebben of die niet gekwalificeerd zijn) en de juiste mensen een voor een naar binnen moest sturen…wat een chaos, we hebben 4 uur in de kou staan blauwbekken! (de winter is hier misschien wel een lachertje, maar als je ‘s ochtends zo vroeg in de kou staat met je paarse jas, dan is het toch echt steenkoud!).
Ook het uitdelen van salarissen gaat hier heel anders. Elektronische transacties zijn gratis als je lid bent van dezelfde bank, maar als je geld naar een andere bank toezendt, moet je daar geld voor betalen, en niet eens zo weinig, en dan duurt het ook nog eens 2 dagen voor het op de rekening staat. Niemand heeft zin om dat geld te betalen, dus gaan we eerst naar de bank om het geld dat we uitkeren aan salarissen te halen (en briefjes van 100 Rand, zo’n tien euro, is het hoogste biljet dat je hier krijgt, dus dat zijn stapels met geld en een hoop getel) om daarna alle banken af te gaan om daar bankbriefjes in te vullen en het geld over te maken. Daar ben je bijna een dag mee kwijt! Gelukkig zijn de banken allemaal in dezelfde straat, maar het voelt heel vreemd om in Zuid Afrika met stapels geld in een tas rond te lopen.
Verder moet ik hier heel wennen aan de namen. Ik hoef waarschijnlijk niet te zeggen dat ik die Zulu namen niet uit kan spreken, maar ook met de Afrikaanse namen heb ik soms moeite. Theunis heet Tjeens (op z’n Kaatsheuvels uitgesproken ;) ), Koen heet Kohen, de achternaam Meintjes wordt uitgesproken als Meinkies en Dirk is Derrrrrik (met een harde r, heel moeilijk met die Brabante tongval van ons!).

Frank heeft inmiddels een tijdelijke baan kunnen scoren bij The Times en heeft ook al wat connecties bij de Sowetan. Verder zijn trouwreporages en portretten erg in trek, dus hij kan hier heel wat foto’s maken! Het is er ook een heel mooi en kleurrijk land voor, en er gebeurt genoeg!

Verder hebben we al heel wat ongewone dingen meegemaakt. Zo hebben we prepaid elektriciteit moeten kopen (dat kan hier gewoon bij de tankstations en supermarkten, en is in het leven geroepen omdat geen enkele ambentaar naar een township gaat om de achterstallige elektriciteitsrekening te innen), we hebben een vrouw zien bevallen in het winkelcentrum (iiiiieuw! Zo te zien had ze ervaring, die baby floepte er zo uit! Een half uur later kwam de ambulance pas!) en zijn we weer eens naar een zwarte kerk geweest. De vorige keer (drie jaar terug) was het een tent in een voortuin, maar nu is de kerk waar Tiisetso naar toe gaat ge-upgrade naar een stenen gebouw met een heus gospelkoor! We hoefden dit keer dit niet bang te zijn om per ongeluk de kerk omver te stoten! We waren de enige blanke mensen en werden door de hele kerk verwelkomd en omhelst (letterlijk; ze gingen in rijen staan en om de beurt werden we door hen omhelst, met de woorden: ‘thanks for being here, I love you so much!’). De mis duurde maar liefst VIER uur (grr…we gaan nog eens op Vaderdag…Sprang Capelle kan daar wat van leren!), maar zijn dan ook gezegend voor het leven! Zuid Afrika is echt super gelovig en er wordt zelfs in de kerken verteld dat aanhangers van Darwin en de Big Bang theorie leugenaars zijn. Tijdens de mis gingen mensen zelfs huilen van emotie en sommigen vielen zelfs flauw! We wisten echt niet meer waar we moesten kijken; twee van die nuchtere Hollanders in een kerk vol met huilende, biddende en flauwvallende mensen! Het koor was wel echt geweldig, die mensen konden echt goed zingen, en alle kerkgangers stonden op en gingen meedansen, klappen en zingen. Gaaf! Hoogtepunt van de mis was wel het zegenen van mensen. De pastoor, een zeer invloedrijk persoon, ging de mensen een voor een af om hen te zegenen. Als de duivel in je zit of heel veel verdriet hebt, kan het zijn dat je na het zegenen neergaat (maar dat is goed, zeggen ze, want dan is de demon weg), dus staat er altijd iemand achter degene die gezegend wordt om hem op te vangen. En er gingen er echt veel neer! Gelukkig hadden wij geen demon in ons, wij bleven netjes staan! Voor de reportage van de mis; zie www.trimbosfotografie.nl

Maar het hoogtepunt van deze maand was natuurlijk het aanwezig zijn bij de wedstrijd Nederland-Denemarken in Soccer City! Dat was echt supergaaf, we hadden op het laatste moment kaartjes kunnen krijgen en hadden heel goede plaatsen. Alles was oranje (er waren opvallend weinig fans voor Denemarken) en de niet-Nederlanders vonden het allemaal prachtig om die uitgedoste gekke Nederlanders te zien. We zijn dan ook wel honderd keer op de foto gezet, het was echt een feest! Ik sta ook op de foto met die Oranje Indiaan, die bij elke wedstrijd aanwezig is (we zagen hem van de week nog in de Afrikaanse krant staan!). Het was wel anders dan in Nederland; hier kon je gewoon bier bestellen, Frank kon zijn grote camera meenemen en alle fans zaten door elkaar heen…en totaal geen problemen (als je geen Bavaria jurkje droeg, haha..iedereen hier spreekt er schande van dat die meiden zijn opgepakt…gelukkig pakken ze mij niet zomaar op, mijn Bavaria jurkje brengt geluk!).
Soccer City ligt op zo’n drie kwartier afstand van Vanderbijlpark, in Soweto, en volgens mij hebben ze voor het WK 2010 nog nooit zoveel blanke mensen daar gezien. En al helemaal geen blanken die naar voetbal komen kijken. Voetbal is misschien in Europa wel de populairste sport, maar in Zuid-Afrika wordt het gezien als een zwarte sport; blanken houden van rugby en cricket. Maar door de komst van het WK is dit wel wat veranderd; alle Zuid-Afrikanen zijn ontzettend trots op hun land, iedereen heeft ZA-vlaggetjes aan hun auto hangen en de vuvuzela’s zijn niet aan te slepen. Fifa heeft alleen al aan merchandizing 30% meer omzet gemaakt dan het WK in Duitsland! Iedereen gaat spontaan dansen als Sharika haar nummer Waka Waka He He zingt (is dat eigenlijk ook bekend in Nederland? Hier gaat iedereen los!) Iedereen loopt met Bafana Bafana shirtjes rond en als Zuid Afrika moet spelen, is iedereen vrij! Zoals Mandela al eens heeft laten zien; ‘sport unifies’, en hoewel Zuid Afrika niet door is naar de tweede ronde, heeft ze zeker gewonnen!
Dat wil niet zeggen dat we ondertussen niet gek worden van die vuvuzela’s (als je een idee wilt krijgen wat wij te verduren hebben, luister dan naar vuvzela.fm)!

Verder vermaken we ons heel goed hier, je kan goed uitgaan in Johannesburg, de mensen hier zijn super aardig en ze kunnen goed braaien. In de winter wordt er niet veel gebraaid; dan wordt er potjie kos gemaakt (potjie is pot en kos is kost). Dit begint al om 11.00 uur ‘s ochtends, er wordt buiten een grote pot op het braaivuur gezet, daar wordt vlees, groente en kruiden in gebakken en dat blijft 5 uur op het vuur staan (er worden natuurlijk wel telkens nieuwe kolen op gegooid!). Er wordt rijst bij gekookt, en dan…aanvallen! Ondertussen heeft iedereen al wat drankjes achter de kiezen (nog eentje dan!) en is iedereen goed hongerig. Het is heel gezellig en sociaal!

Als jullie de foto’s willen zien van de afgelopen maand, check dan: http://www.mijnalbum.nl/Album=H4MXV3EY

Nou, we hebben nog heel wat te vertellen, maar het wordt nu wel heel lang, en Frank is bang dat niemand dit meer gaat lezen! De rest komt dus de volgende keer!
Bedankt voor al jullie mailtjes, smsjes (ook al komen deze niet altijd aan… ) en telefoontjes; het is altijd leuk om iets van het thuisfront te horen!

Veel liefs, Frank en Renate

PS. Lieve Inge, deze ps is speciaal voor jou! So girl…tell me…how was your day? ;) Je krijgt de groeten van Tiisetso and family, ze zeggen dat je snel moet komen, want ze missen je! En alleen ‘ cut the cake’ doen wanneer er vijf camera’s op je gericht zijn die je willen filmen is toch anders dan met z’n tweeen! Kennedy is nu 11 en niet veel veranderd (hij vraagt nog steeds op snoep en caedaus, maar het is echt een slim ventje, hij spreekt zelfs een beetje Nederlands), Sharon is een puber van 16 geworden en wil dolgraag een nieuwe meidenavond met ons houden (ze is nu 16 en mag in een nachtclub!), oma Marie is nog precies dezelfde, maar je snapt er nu nog minder van, en Tiisetso heeft een motor gekocht om het gemis van exman Johnny te compenseren, en ze rijdt erop als een echte lady!
Het News Café en die tent ernaast, Piatto, zijn er allebei niet meer (boehoe….waar moeten er nu cocktails gedronken worden?), de oesters smaken nog even heerlijk, de Ocean Basket is geweldig, de hele crew van de Mug&Bean is nog precies hetzelfde, en ken je die treinrails in Vereeniging nog? Die ene van ‘ogen dicht en gassen maar’? Die is er nog steeds, en hij is nog steeds eng…er branden allemaal waarschuwingslampen, maar we hebben nog nooit een trein gezien! En ik weet weer hoe we in Three Rivers moeten komen! Je moet dus snel langskomen, doen we een rondje Vanderbijl!!